Agility to sport, w którym pies ma za zadanie pokonać tor przeszkód w kolejności wskazanej przez przewodnika. Przewodnik prowadzi psa komendami głosowymi oraz mową ciała. Poprzez odpowiednie ustawienie ciała człowieka, pies odczytuje nie tylko, którą przeszkodę ma pokonać w danej chwili, ale również, jaka będzie kolejna przeszkoda czy w którą stronę ma zwrócić swoje ciało, aby najkrótszą drogą dobiec do kolejnej. Dzięki takiej komunikacji przewodnik nie musi dobiegać do każdej z przeszkód, tylko wysyła psa na odległość.
Poza tym, że pies musi zaliczyć przeszkody w odpowiedniej kolejności, to musi zrobić to jak najszybciej i bezbłędnie.

Sport ten wymaga dobrej współpracy między psem a przewodnikiem i jest bardzo widowiskowy.

W Polsce zawody agility organizowane są zgodnie z regulaminem FCI i ZkwP.

Psy rasowe i kundelki

W zawodach startują psy rasowe oraz kundelki powyżej 18 miesiąca życia.
Również suczki w cieczce mogą startować, co nie jest dozwolone w większości sportów psiego posłuszeństwa. Na ziemi położony jest ręcznik lub kocyk, z którego startuje suczka w cieczce.
W Mistrzostwach Świata agility startują tylko psy rasowe.

Podział na klasy i kategorie  

W konkurencjach międzynarodowychistnieją trzy kategorie: S (Small): M (Medium): L (Large). Jest to podział ze względu na wielkość psa w kłębie.

Na naszym rodzimym podwórku (ZkwP) dokonany jest podział na dodatkowe kategorie wzrostowe poza S, M, L jest jeszcze XS (xs dla psów poniżej 28 cm w kłębie) i ML (od 43 do poniżej 50 cm w kłębie). Kategoria small dla psów do 35 cm w kłębie, medium 35–43 cm w kłębie, large od 43 cm w kłębie.

Jest też podział ze względu na klasy trudności: A0 (tzw.zerówki jest to klasa nieoficjalna), A1, A2, A3 oraz klasę otwartą dla wszystkich psów Open.

Wszystkie psy startujące w zawodach muszę być oficjalnie zmierzone i uzyskują wpis w książeczkach startowych.
Drużyny zaczynają starty od klasy A1, ale jest też możliwość zaczęcia startów od zerówki, czyli nieoficjalnej klasy A0. Uprawnienia do startu w danej klasie zdobywa para pies-przewodnik.

Awans do wyższej klasy

Zawodnik ma prawo przejścia do klasy A2 (J2), jeśli trzykrotnie, u co najmniej dwóch różnych sędziów, wykazał się bezbłędnym biegiem w klasie A1. Natomiast bezwzględnie musi przejść z A1 do A2 jeśli uzyska 5 bezbłędnych przebiegów u dwóch rożnych sędziów.
Przejścia z klasy A2 do A3 następuje jeśli drużyna trzykrotnie, u co najmniej dwóch różnych sędziów zaliczyła bezbłędny  bieg w klasie A2, zajmując jedno z trzech pierwszych miejsc.

Agility i Jumping

W agility mamy dwie oficjalne konkurencje: agility, czyli tor, który zawiera również przeszkody strefowe (ze strefą kontaktu) oraz jumping – na torze znajduj się „hopki”, tunel, slalom, skok w dal, murek zatem bieg jest bez przeszkód strefowych.

Przeszkody

Przeszkody, jakie można zobaczyć na torze agility to: stacjonaty potocznie zwane hopkami, slalom, tunel, skok w dal, huśtawka, kładka, koło z ramą i bez ramy, palisada, mur.

Tor przeszkód

Tor agility projektuje sędzia zawodów i ma do dyspozycji całkiem sporo przeszkód, bo aż 14 stacjonat i po jednej z pozostałych przeszkód. A zatem jest mało prawdopodobne, aby ułożenie toru powtórzyło się. Zawodnicy nie znają wcześniej układu toru. Dowiadują się jak wygląda tor i w jakiej kolejności należy go pokonać podczas zapoznania zawodników z torem. Zapoznanie odbywa się tuż przed startem i jest bez psów.

Sposób rozmieszczenia przeszkód określa stopień trudności toru i prędkość, z jaką może być ukończony. Przy każdej przeszkodzie na ziemi ustawiony jest numerek, który informuje zawodnika o kolejności pokonywania przeszkód, jak również co bardzo ważne, z której strony pies musi pokonać przeszkodę. Ustawienie numerków nie jest oczywiste tak jak np. w Rally-O. Dlatego też zawodnicy mają około 10  minut na nauczenie się toru. Jest to bardzo ważny element przygotowania, gdyż pomyłka na torze i wysłanie psa w nieodpowiedniej kolejności skutkuje dyskwalifikacją drużyny.

Precyzja

W agility nie liczy się tylko szybkość pokonania toru. Ważna jest też uważność, gdyż pies nie może zrzucić tyczki ze stacjonaty czy elementu muru bądź przewrócić elementu skoku w dal. Zrzutki kosztują drużynę 5 punktów karnych.
Dodatkowo na torze znajdują się przeszkody ze strefą kontaktu. To oznacza, że pies musi dotknąć przynajmniej jedną łapą tzw. strefy. Dotyczy to takich przeszkód jak: huśtawka (dodatkowo huśtawka musi dotknąć ziemi, zanim  pies zejdzie), kładka i palisada, zarówno podczas wbiegania jak i zbiegania z tych przeszkód. Jeśli tego nie zrobi, drużyna otrzymuje punkty karne.

Wysokość przeszkód

Tyczki w stacjonatach zawieszone są na wysokości między 25 a 60 cm zależnie od kategorii, do której zakwalifikowany został pies. Wysokość kładki waha się między 120 a 130 cm,  długość deski i rampy: 360 do 380 cm, szerokość to 30 cm. Huśtawka ma wysokość 60 cm.  Palisada jest wysoka na 170 cm. Slalom liczy 12 tyczek oddalonych od siebie co 60 cm. W pierwszą tyczkę pies musi wejść lewym barkiem.

Wkrótce kolejny wpis, z którego dowiecie się jak przygotować psa do uprawiania tego sportu.